Onlangs viel de term 'desire' bij een kleine samenkomst, en deze bleef hangen. De term desire heeft mij aan het denken gezet omdat dit gezegd werd door een werkgever die helemaal niet bezig is met subsidies en vinkjes, maar kijkt wat iemand nodig had en welke rol de werkgever daarin kon spelen. Wat kan ik doen? Hoe richt ik de werkvloer zo goed mogelijk in, voor iedereen?
Desire... Het verlangen dat...
Toen ik als puber in een magazijn werkte, werkte ik samen met een collega die niet kon lezen en schrijven en niet op zich zelf kon wonen. Maar wat kon hij snel vrachtwagens laden en lossen!! En wat was hij elke dag blij dat hij weer aan het werk was en dat hij dit werk mocht doen. Wekelijks krabbelde hij streepjes op een velletje dwars door elkaar (aantal pallets die hij had gelost). Dit briefje leverde hij aan het eind van de week vol trots in op kantoor. Daar werd niet gekeken of het klopte, of om hoeveel het ging… Het ging om iets anders… Hij kreeg het compliment dat hij weer zo goed zijn best had gedaan. Soms kreeg hij een kleinigheidje wat hij vol trots aan iedereen liet zien.
Uit persoonlijke ervaring kan ik vertellen dat we iedere vrijdag aan het wachten waren tot hij weer kwam, dat hij tijdens de vakantie gemist werd en dat het zonder hem niet hetzelfde was. Hij werd het voorbeeld voor iedereen. Deze ervaring heb ik vast gepind in mijn geheugen en is waar mijn desire – verlangen – gestart is dat iedereen er toe doet en iedereen doet er toe.
Als desire verandert in trots
Vanuit mijn functie als adviseur van het Landelijk WSP Gemeenten heb ik dan ook het geluk deze momenten samen met mijn collega’s te organiseren in bijeenkomsten waarbij we deze onderwerpen delen, bespreken en ter tafel brengen. Ik geniet ieder moment als ik zie dat we met de neuzen dezelfde kant op stappen zetten richting een meer inclusieve werkvloer. Ik ben ervan overtuigd dat we deze momenten veel meer met elkaar moeten delen en vieren. Elkaar vertellen wat werkt helpt enorm in het vertrouwen dat we samen onze doelen verwezenlijken. Dit werkt door op de omgeving; zo enthousiasmeren we steeds meer mensen om zich in te zetten voor inclusie op de werkvloer.
Tuurlijk kan ik kritsch zijn en van alles opschrijven wat mogelijk beter en sneller zou kunnen zijn. Maar in de periode dat ik in dat magazijn werkte heb ik ook geleerd dat je op de juiste momenten trots moet zijn en daar op moet toosten op de een of andere manier. Want dat deed mijn collega ook!! Daarom nodig ik alle werkgevers van harte uit om op 21 november samen te komen om de successen die we geboekt hebben, te vieren!
